این چاقی نیست که ما را می کشد، کم تحرکی است!
طبق نظرسنجی مرکز مصاحبه سلامت اروپا که توسط دفتر آمار اتحادیه اروپا منتشر شده است، حدود یک چهارم زنان و تقریباً به همان میزان مردان انگلیسی چاق هستند. در این میان، جیمی الیور که کمپینی مبنی بر بهبود غذای مدرسه و دانشگاهها دارد، از نخست‌وزیر درخواست کرده اطمینان حاصل کند که دانشگاهها این کمپین را تضعیف نکرده و دوباره بر “افزایش چاقی در انگلستان” تمرکز نکنند.
اما تمرکز ما روی موضوع اشباهی است. آن چیزی که سلامتی و زندگی را از ما سلب می‌کند چاقی نیست. “استیون بلر”، دانشمند مرکز مطالعات طولی کوپر و همکارانش ثابت کردند که شما می‌توانید چاق و در عین حال متناسب باشید. بر اساس تحقیقات انجام شده، از نظر خطر مرگ و میر بهتر است وزن اضافه و بدنی فعال داشته باشید تا وزن طبیعی و بدنی بی‌تحرک.
بلر عدم تحرک بدنی را بزرگترین مشکل بهداشت عمومی قرن 21 می‌نامد. با این حال، به جای توجه به سبک زندگی کم تحرک، ما همچنان بر مسئله چاقی تمرکز می‌کنیم. به عنوان یک فرد، ما نمی‌توانیم در برابر وزن کردن خود مقاومت کنیم و این امر، جزء اصلی برنامه های کاهش وزن است. فعالیت بدنی تقریباً همیشه در درجه دوم اهمیت قرار دارد، که آن هم تنها به دلیل نقش آن در کاهش وزن است. این توجه محدود در کمپین‌ها و رسانه‌ها تکرار می‌شود ولی این وسواس در مورد وزن و نیاز به کاهش آن به ما کمک نمی‌کند تا زندگی طولانی‌تر و سالم‌تری داشته باشیم و یا بار خدمات درمانی را کاهش دهیم.
کمپین هایی مانند کمپین دولتی تغییر برای زندگی (change 4 life) توصیه هایی در مورد رژیم غذایی و مصرف درست نوشیدنی‌ها را با پیشنهاداتی مبتنی بر فعالیت‌های بدنی ترکیب کرده است؛ اما پیام کمپین باید بسیار ساده‌تر باشد. تحقیر جوانان و پیران به خاطر عادات غذایی آنها و آنچه ترازو نشان می‌دهد را باید فراموش کرد و راه حل بسیار جذاب تری را به آنها ارائه داد، که در آن فعالیت بدنی راهی برای زندگی طولانی تر و سالم تر است.
اگر به مردم دارویی ارائه دهید که تمام این مزایا را بدون عوارض جانبی به همراه داشته باشد، به سرعت نابود خواهید شد. در مقابل قرصی که تاثیر تنها 30 دقیقه فعالیت با شدت متوسط در روز را داشته باشد، تیتر اول روزنامه‌های جهان می‌شود. از آنجایی که ورزش یک درمان معجزه آسای جدید در بازار نیست و یک غذای فوق العاده اسطوره‌ای به شمار نمی‌رود، اصلا از آن خبری در رسانه‌ها نیست. اما تاثیرات آن همواره مشهود است. فعالیت بدنی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی، دیابت نوع 2 و برخی سرطان‌ها را کاهش داده و حتی اختلال شناختی را به تاخیر بیاندازد. به گفته کریم خان، سردبیر مجله پزشکی ورزشی بریتانیا، برای داشتن سلامتی مطلوب شما باید حدود 60 دقیقه در روز ورزش کنید (بیش از این مدت بازدهی سلامتی را کاهش می‌دهد).از این رو، اگر می خواهیم یک راه حل برای سلامتی خود انتخاب کنیم تا محصور آن شویم، آیا ورزش گزینه مناسبی نیست؟
این موضوع به این معنا نیست که همه باید دونده‌ی ماراتن شوند و یا زمان و هزینه‌ای را که نمی‌توانند بپردازند صرف رفتن روزانه به باشگاه‌های ورزشی کنند. برای بسیاری از افراد، این‌ها اهدافی غیرقابل دستیابی هستند که منجر به احساس شکست می شوند و ما را به عقب رانده و وارد بن‌بستی می‌کنند که هدفمان در آن تنها کاهش چند کیلو از وزنمان است. چرا که نتیجه دلپذیر دیدن کاهش وزن در ترازو لحظه‌ای به ما آرامش می‌دهد و از ناراحتی درونی‌مان و کل جامعه می‌رهاند.
در عوض، ما باید فعالیتی را که زندگی مدرن از روال روزانه ما حذف کرده است، در برنامه های خود قرار دهیم. داشتن نیم ساعت تحرک در روز به تلاش زیادی نیاز دارد، اما می‌توان آن را به زمان‌های 10 دقیقه‌ای تقسیم کرد. یک هدف مثبت – منند تشویق به رزش- همیشه بسیار جذاب‌تر از ناراحت کردن افراد در مورد عادات غذایی شان یا اشاره به گوشت اضافی بدنشان است.
تمرکز بر چاقی باید توسط دولت، مبارزان کمپین‌ها و افراد عادی محدود شود. با این حال اگر نتوانیم وسواس خود در این زمینه را به طور کامل کنار بگذاریم، روی ترازو رفتن و پایین آمدن از آن اگر به اندازه کافی انجام شود، می تواند به عنوان یک نوع فعالیت ورزشی به حساب آورده شود.
منبع: TheGuardian.com
